Katoen verbod in 2030 voor Europa?

Die kans is redelijk groot en wordt zelfs groter. Onze wereldbevolking groeit expansief en er is nu al sprake van voedsel- en watertekorten. Als die groei doorzet vraagt dat om een beleid van aanpak. De vraag naar duurzame katoen groeit ook sterk en daar kan je alleen iets mee door zeer extensief grondgebruik, de grond die achterblijft na een jaar productie is uitgeleefd en vraagt om een aantal jaren rust. Dat wringt met de groeiende vraag om voedsel grond.

Nu vraagt katoen om vreselijk veel water, 10.000 liter voor 1 kilo en voor diezelfde kilo is voor de standaard katoen ook 1 liter chemicaliën nodig. Het zij juist deze pesticiden die voortgezet of alternatief grondgebruik ernstig belemmeren. Wanneer je praat over biologische opties, deze verbruiken minder water en chemicaliën, maar gebruiken dan weer een stuk meer land. Het is dus het ene kwaad inruilen voor het ander en dat terwijl er een flinke opdracht voor ons ligt.

In 2030 is de Europese regelgeving dat 50% recyclebaar moet zijn en 25% circulair, zeker aan dat laatste kan katoen nooit voldoen, wat voor mooie verhalen er nu ook zijn de vezel is te klein en niet sterk. Alleen in blends is er iets te maken, maar die zijn vervolgens weer niet circulair.

Europa moet een duidelijke positie innemen en mensen niet laten klungelen over een oplossing die niet bestaat. Op 1 augustus was het dit jaar Earth Overshoot Day, dat is de dag waarop de consumptie van natuurlijke hulpbronnen en de uitstoot van broeikasgassen de aardse capaciteit overstijgen. Voor Nederland lag die datum op 1 april, wij hebben dus 4 werelden nodig met onze productie en consumptie.  Een stabiele en leefbare aarde is de basis voor duurzame groei, daar lopen we flink op achter. De Nederlandse regering lijkt niet in te grijpen, maar de druk in Europa ligt hoog.

Due dilligence ontspoort als we alles keurig rapporteren maar verdere actie achterwege blijft en dat was feitelijk juist de bedoeling; inzet van normen om beter om te gaan met materialen en mensen. Het lijkt simpel, maar de praktijk is vaak anders omdat de belevingswereld in Azië of Noord-Afrika, ja zelfs in Turkije anders is. Een norm moet passen en geen verlies opleveren, als niet kan wat moet, dan moet er maar wat kan.

De druk op de leefbare aarde loopt op alsook de druk op zorgvuldigheid en als de regels niet meer werken dan volgt een verbod, dat maakt het klip en klaar; verplichte zorgvuldigheid. Aziaten vragen vaak wat zijn de regels in Europa, een maal een regel dan is er duidelijkheid.  Ons probleem is dat ieder toch zijn eigen regels hanteert, velen proberen regels te volgen maar zeker niet met dezelfde intensiteit. Zijn toezichthouders en bedrijfsleven bereid om inzichten te delen? Controle, prioritering en verdere inkleuring zijn hiervan afhankelijk.  

We hebben nu nog de tijd om stappen te zetten, maar het moment nadert waarop stappen worden genomen. We praten heel veel, maar we doen veel te weinig is helaas de eerste conclusie. Europa moet in beweging komen, vanwege hun Green Deal, maar ook door alle vragen die door CSDDD en CSRD bij de instanties binnenkomen, ze willen wellicht minder regels (van der Leyen in Boekarest) maar dan moeten er wel klinkende resultaten komen en die kunnen we (nog) niet laten zien.

Dan wordt een verbod meer voor de hand liggend, zeker van een materiaal waarvan de ecologische en maatschappelijke schade vaststaat. We hebben het zeker geprobeerd en alle lof voor alle inzet, maar het is tevergeefs, gelukkig zijn er alternatieven en we moeten zeker de ontwikkeling van nieuwe blijven stimuleren. Maar als circulariteit de norm wordt en dat is in het Europa van 2050 zeker het geval, dan moeten we daar nu al naar toe werken.

Reg Nelemans
Entrepreneur in Sustainable Clothing